Bye, bye, beautiful

Obudziłam się nagle ze snu. Za oknem widoczne było granatowe niebo, na którym lśniły miliony malutkich punkcików. Noc, jak każda inna. Otrząsnęłam się z resztek senności. Większości tego snu nie pamiętałam, lecz pamiętałam te najważniejsze przebłyski potrzebne do mojej pracy. Wzięłam do rąk szkicownik i ołówek, które leżały na stoliku obok mego łóżka. Tak, tak, może to i dziwne, ale na wszelki wypadek zawsze kładę je tam obok. Blask księżyca wystarczająco oświetlał mój pokój, żebym nie musiała wstawać i świecić rażącej swoim światłem lampki. Zaczęłam rysować scenę pojawiającą się w moim śnie. Siedząca na krześle dziewczyna, a przed nią przezroczysta biała dama, której suknia powiewała na wietrze. Było to tak naturalne, iż niemal mój ołówek wraz z dłonią tańczyły w czasie szkicowania sceny. Zadziwiające, jak sztuka może od siebie uzależnić. Choroba, ogarniająca umysł i ciało. Jeśli ma się ambicje, można dojść na tyle daleko, aby tworzyć wspaniałe dzieła. Wpatrywałam się w kartkę oczarowana tą niesamowitą naturalnością. Wydawało się nawet, że postaci się poruszały, a w tle słychać było cichą rozmowę, być może prowadzoną właśnie przez te dwie małe osoby stworzone na białej kartce papieru niezwykle miękkim ołówkiem. Sztuka przeistacza się w coś niezwykłego, jeśli tylko pozwolimy się ponieść naszej jakże bujnej wyobraźni..

They used to love having so much to lose

Blink your eyes just once and see everything in ruins